CASUS BELLI + REFUTACIÓN DO CONTEXTO [conflitos de recepción na arte contemporánea]

                                                                             FOTOGRAFÍA: OVIDIO ALDEGUNDE

A realidade non está dada, esixe que sexa buscada e se logre

Paul Celan

O sentido é unha creación colectiva, a obra de arte só chega a cumprir o seu programa no momento da recepción. A obra preséntasenos sempre como algo inacabado, un work in progress que o espectador encargarase de completar. O espectador, devido colectivamente en contexto, é o ente responsable da atribución de significados. Cada xeración precisa renovar e reformular (para uso propio) os contidos simbólicos da súa tradición, contidos dos que, como suma de espectadores activos, é en grande medida responsable. A lectura dunha obra remítenos a un proceso dinámico que nunca se esgota, unha suma de lecturas, un conflito que xamais se resolve. A interpretación é o horizonte móbil (Sartre) que se afasta a medida que os espectadores avanzamos. Non existe a solución definitiva que liquide o problema dunha vez e para sempre.

CASUS BELLI pretende afirmar que toda obra de arte leva inscrita no seu programa estético -como unha marca xenética- a vontade, explicitada con maior ou menor intensidade, de rebater e cuestionar o seu contexto de recepción. Esa será a única estratexia que lle permita exhibir os seus propios e irredutibles postulados: a obra gasta parte das súas enerxías en manter baixo control a un contexto quizáis demasiado interesado en impor as súas lecturas. A ese enfrontamento entre o espírito libertario da obra e as tentativas domesticadoras do contexto chamámolo conflitos de recepción: unha interminable guerra de posicións, con trincheiras enlamadas, longas campañas de inverno e accións sorpresa da guerrilla.

Os conflitos de recepción obedecen a multitude de causas diferentes, e dependen tanto das circunstancias externas (censura, trasfega de influencias do propio sistema artístico, choque coas prescricións morais da época,...) como das propias estratexias de comunicación das obras, ata o punto de que se podería dicir que cada obra vese empuxada a inventarse os seus propios conflitos. CASUS BELLI presenta un abanico -cremos que exemplificador- de diversos conflitos de recepción de obras de arte contemporánea na nosa contorna máis próxima.

Haberá que ver sobre o novo escenario canta firmeza faise lírica e canta languidez vólvese incandescencia. E para favorecer a liberdade, que mellor que unha cronoloxía borrosa e unha montaxe expositiva que non renuncia ao risco do dispar. Deixar a porta aberta? Si, sempre si. En coherencia coas súas formulacións, CASUS BELLI exporá un contexto anti-contexto, un desenvolvemento expositivo que, ignorando o histórico como pauta, propoña para cada peza unha nova individualidade, case, case, un simple “aquí estou eu”. Espazo aberto que se dilata entre a obra e a mirada, espazo rozado que se entrega sen obstáculos á iniciativa do espectador.

CASUS BELLI móstrase tamén activa e belixerante contra o sutil silenciamiento que impón ás obras de arte contemporánea a ditadura do último. Impugnamos a cegueira colectiva que asiste impasible ao feito de que as obras se superpoñan por tempadas, e acepta como algo natural que cada nova serie oculte, supostamente supere, e neutralice ás anteriores. CASUS BELLI propón, como acto de resistencia, unha pausada relectura de obras realizadas, no súa maior parte, fai un bo número de tempadas, que mostran incólume o seu potencial perturbador. Obras que percorreron un camiño erizado de dificultades ata chegar a este novo encontro cos seus espectadores.